Halve Marathon Leiden: Myrna’s wedstrijdverslag

Zondag 18 mei. Het is 7.30 u. als de wekker gaat. Na ruim drie maanden trainen is het zover: mijn vierde halve marathon van Leiden.

De weersomstandigheden zijn voor mij veel gunstiger dan vorig jaar. Ja, dit tropenkind kan niet tegen warmte. Vandaag doen ook mijn oudste zus en een collega voor de eerste keer mee, mede door enthousiaste verhalen en ervaringen over de vorige edities die ik in de familie en op school had gedeeld.

Na de teleurstelling van de afgelaste CPC kan ik eindelijk aan de slag. Na het ontbijt pak ik mijn spullen en vertrek richting Pieterskerk voor de tassenafgifte. Wat een massa lopers! Na de tassenafgifte volg ik de kudde richting de start op zoek naar startvak E. Het duurt vrij lang en ik sta te trappelen om een beetje ‘op te warmen‘. Het zonnetje lijkt door te willen komen en ik kijk om me heen of ik bekenden zie. Helaas, ik ben nu echt een ‘einzelgänger’. Het Wilhelmus wordt gezonden en het startschot klinkt. Langzaam, 13 minuten later, komt het ‘echte’ startpunt in zicht en dan kan mijn zevende halve marathon echt beginnen.

Lekker ontspannen, probeer ik in het ritme te komen. Dan lukt prima, ik heb de ruimte op de ‘brede’ Lammenschansweg en dan ineens een enorme versmalling bij de Kanaalweg en lijk ik bijna stil te staan. Bij de brug over de A4 zoef ik richting Zoeterwoude Dorp. Ik voel mij helemaal ontspannen en geniet van de sympathieke en enthousiaste mensen langs de route. In Zoeterwoude zie ik eindelijk een paar bekende gezichten voorbij schuiven en haal ik her en der ook nog bekenden in. Het gaat lekker, check effe voor de drankenpost mijn snelheid en zit rond de 5.50. Ik geef mijzelf een compliment: een ‘prima’ tijd, meid!

In de polder geniet ik, zoals altijd, met volle teugen en probeer het ritme vast te houden. Er waait een heerlijk verfrissend en zeer welkom windje. Wat een prachtig gezicht inclusief dat mooie, kleurrijke lint van lopers. Bij het tunneltje onder de N11 is het wat dringen en loop ik naast twee druk pratende Italiaanse mannen die ik probeer bij te houden. Helaas moet ik hen richting Hazerswoude-Dorp laten gaan. Wat een gezelligheid, wat een vrolijkheid, muziek, optredens ik hoor ze wel, maar het gaat grotendeels aan mij voorbij. Ik loop richting de Woonboulevard en daarachter ligt een speciaal voor de marathon gebouwde pontonbrug in de Rijn. Mijn eerste 10 kilometers zijn voorbij gevlogen in een voor mij uitstekende tijd van 00:58:23.

In Leiderdorp merk ik dat ik in de bebouwde kom, een beetje uit mijn ritme begin te geraken en even op ‘adem’ moet komen. Het gaat iets minder ontspannen als daarvoor. Ik neem een gelletje. Ik begin iets langzamer te lopen als het fijne asfalt plaatsmaakt voor niet zulke fijne stenen. Dan hoor ik ineens mijn naam en het blijkt de ‘huisfotograaf’ Claudine te zijn. Achteraf blijkt dat ze superleuke foto’s van de diverse lopers van de loopgroep heeft gemaakt. Super gedaan Claudine!

Even later schiet mijn bootcamp-maatje’ Patricia mij voorbij en zij geeft mij nog een aanmoedigende kreet ‘Come on, je kan het’. Ik hoor het wel, maar kan er helaas geen invulling aan geven.

Ik begin de kilometers af te tellen en kijk naar mijn horloge. Oeps…. een slecht teken. Nu nog vijf kilometer. Ik maak een innerlijke vreugdedans als ik weer op asfalt kan lopen en de Leidse singels op ga.

Ik had mij voorgenomen in deze halve niet te wandelen, zoals vanwege de warmte vorig jaar, maar op het 18-kilometerpunt moet ik toch even. Ik voel een pijnscheut in mijn dijbeen en vertel aan mezelf dat ik er niet over na moet denken, maar gewoon moet doorgaan. Het gaat effe niet lekker dus toch maar effe lopen. Dan word ik aangemoedigd door Hester, die met een flinke pas richting de 19 km gaat. Ik begin weer te lopen en ja hoor geen pijn. Net op tijd, want ik passeer op de Morssingel een aantal fanatieke supporters van de Loopgroep die mij geweldig aanmoedigen. “Je bent er bijna”.

Ja, ik ben er bijna….. nog maar twee kilometer. Verderop nog het venijnige Rembrandtbruggetje en de laatste kilometer begint in zicht te komen. Ik probeer nog iets te versnellen, dat lukt prima. Bij de Boommarkt voor mij de ‘Victory Lane’ nog één stuk naar de finish. Iedereen klapt en juicht voor mij 🙂 Vol trots nader ik de finish. Onbewust loop ik toch een klein stapje harder, een echte eindsprint. Ik hoor mijn naam en ik ben bij de finish. Niet in mijn verwachte 2.00 u., 🙁 maar in 2.10 u. wel zeven minuten sneller dan mijn vorige halve marathon van Leiden en 25 minuten sneller dan mijn eerste halve marathon in 2014. Een mooi moment om mee te maken, dat geeft mij echt een heel trots gevoel! Op naar de 30^e Leiden Marathon op 10 mei 2020.